«Με λίγα σπουργίτια, μία βρύση και κανέναν άνθρωπο, μ’ αυτά μόνον,
γίνεται να φτιάξεις το μοναστήρι πασών των θεοτήτων.

Για να φτάσεις στον οργασμό δεν σου χρειάζεται Shakespeare.

Κάθε τόσο μου στέλνουν ένα μπουκετάκι με μισοσπασμένες λέξεις
δυο μακρινές ξαδέλφες μου από την εποχή της Σαπφώς.
Τη μια τη λένε Αστρινή και την άλλη Λεμονέσσα…»

(Οδυσσέας Ελύτης, Εκ του Πλησίον 1998)